Ins. Lantus Solostar rozt.do wstrz.insulin 100 j.m./ml 5 wstrz.a 3ml

Skład

 1 wstrzykiwacz (3 ml) SoloStar zawiera 300 j. insuliny glargine.

Wskazania

Preparat stosowany jest w leczeniu cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku od 2 lat i starszych.

Działanie

Jest to długo działający analog insuliny ludzkiej, który charakteryzuje się słabą rozpuszczalnością w obojętnym pH, natomiast jest całkowicie rozpuszczalny w kwaśnym pH roztworu do wstrzykiwań (pH 4). W wyniku wstrzyknięcia do tkanki podskórnej kwaśny roztwór jest neutralizowany, powstaje mikroprecypitat, z którego uwalniane są w sposób ciągły małe ilości insuliny glargine. Preparat zmniejsza stężenie glukozy krwi poprzez pobudzenie obwodowego zużycia glukozy (głównie przez mięśnie szkieletowe i tkankę tłuszczową) oraz poprzez hamowanie wytwarzania glukozy w wątrobie. Insulina nasila syntezę białek, hamuje lipolizę w komórkach tłuszczowych i hamuje proteolizę białek. Po wstrzyknięciu insuliny glargine raz na dobę, stan równowagi stężeń uzyskuje się po 2-4 dniach od podania pierwszej dawki.

Dawkowanie

Preparat powinien być przyjmowany raz na dobę o dowolnej, ale zawsze o tej samej porze. U chorych z cukrzycą typu 2 lek można stosować również w skojarzeniu z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi.

U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub wątroby oraz osób w podeszłym wieku zapotrzebowanie na insulinę może być mniejsze.

Preparat podaje się podskórnie. Insuliny nie należy podawać dożylnie, gdyż może to spowodować wystąpienie ciężkiej hipoglikemii. Leku nie wolno mieszać z innymi preparatami insuliny ani rozcieńczać.

Przeciwwskazania

Preparat nie jest wskazany w przypadku:

- nadwrażliwości na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Działania niepożądane:

Bardzo często: hipoglikemia.

Często: odczyny w miejscu wstrzyknięcia (zaczerwienienie, ból, świąd, pokrzywka, obrzęk, stan zapalny), lipohypertrofia.

Niezbyt często: lipoatrofia.

Rzadko: zaburzenia widzenia, retinopatia, obrzęki, reakcje alergiczne.

Bardzo rzadko: bóle mięśniowe, zaburzenie smaku.

Częstość nieznana: amyloidoza skórna. 

Należy zachować ostrożność stosując preparat u kobiet w ciąży.

Zdolność do koncentracji i szybkość reakcji pacjentów może ulec zaburzeniu w wyniku hipoglikemii lub hiperglikemii, dlatego też należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdu oraz obsługi maszyn.

Do substancji, które mogą nasilać działanie hipoglikemizujące insuliny i zwiększać ryzyko wystąpienia hipoglikemii, powodując konieczność zmiany dawki należą: fibraty, fluoksetyna, inhibitory MAO, pentoksyfilina, propoksyfen, salicylany i sulfonamidy, doustne leki przeciwcukrzycowe, dyzopiramid, inhibitory ACE.

Natomiast do leków, które mogą zmniejszać działanie hipoglikemizujące insuliny należą: diazoksyd, leki moczopędne, glukagon, izoniazyd, somatotropina, sympatykomimetyki, hormony tarczycy, inhibitory proteazy, kortykosteroidy, typowe leki przeciwpsychotropowe, estrogeny i progestageny, danazol, pochodne fenotiazyny.

To jest lek. Dla bezpieczeństwa stosuj go zgodnie z ulotką dołączoną do opakowania. Zwróć uwagę na przeciwwskazania. W przypadku wątpliwości skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.