Łupież Giberta: objawy, przyczyny i leczenie różowego łupieżu

Czy w ciąży możesz mieć łupież Giberta? Bezpieczne strategie leczenia

Łupież Giberta u ciężarnych kobiet nie jest rzadkim zjawiskiem. Choroba rozwija się u osób w każdym wieku. W przypadku kobiet w ciąży osłabione działanie układu immunologicznego sprawia, że organizm nie jest w stanie obronić się przed reaktywacją wirusa opryszczki. Kobiety w ciąży powinny niezwłocznie udać się do lekarza. Choroba może bardzo niekorzystnie wpływać na rozwijające się dziecko, jednak zdarza się to niezwykle rzadko.

Łupież Gilberta u kobiet w ciąży może doprowadzić do przedwczesnego porodu, obumarcia płodu lub rozwoju infekcji wewnątrzmacicznej. Wczesne wdrożenie odpowiedniej terapii umożliwia zapewnienie całkowitej ochrony dla rozwijającego się dziecka. Lekarz może zdecydować się na zalecenie kuracji lekami przeciwhistaminowymi. Podstawę stanowi pielęgnacja skóry odpowiednimi kosmetykami, które wykazują działanie łagodzące,

Czy łupież Giberta jest zaraźliwy?

Wiele osób niesłusznie uważa, że łupież Giberta znajduje się w gronie chorób zakaźnych. W rzeczywistości jest on powodowany przez wirusy, jednak bezpośrednio za rozwój choroby odpowiada działanie układu immunologicznego na dany patogen. W rezultacie nie u każdego nosiciela wirusa opryszczki danego typu rozwinie się łupież Giberta. Stąd nie należy obawiać się zarażenia łupieżem Giberta. Różowe plamy na ciele nie są zakaźne, nawet po bezpośrednim kontakcie.

Osoba zmagającą się z wirusem opryszczki nie zarazi samym łupieżem, ale może przekazać poprzez nieostrożność wirus HHV-7. Tylko u 1% osób chorych może nastąpić nawrót choroby po wcześniejszym wyleczeniu. Ewentualne nawroty choroby mają mniejszą intensywność niż podczas pierwszego rzutu.

Leczenie łupieżu Giberta - skuteczne terapie na łupież różowy

Zaobserwowanie zmian skórnych wymaga pilnej konsultacji z lekarzem w celu wykluczenia innych chorób. Łupież Giberta jest schorzeniem, które ustępuje samoistnie i niezwykle rzadko nawraca. Prawdopodobieństwo nawrotu wynosi ok.1%. Cała terapia opiera się przede wszystkim na stosowaniu delikatnych kosmetyków pielęgnujących. Odpowiednia pielęgnacja ciała zdecydowanie zmniejsza odczuwalny poziom dolegliwości. Jednocześnie osłabia uczucie świądu. Tym samym chory o wiele mniej się drapie i redukowane jest ryzyko nadkażenia bakteryjnego zmian skórnych. Kluczowe jest dbanie o higienę i unikanie noszenia ubrań wykonanych ze sztucznych materiałów.

Jak poradzić sobie z łupieżem Giberta? Leczenie ma na celu zmniejszeniu świądu. W tym celu zalecane są leki przeciwhistaminowe, a także maści glikokortykosteroidowe do stosowania miejscowego na zmiany. Działanie tych preparatów nie wpływa jednak na tempo ustępowania zmian skórnych. Łupież Giberta cechuje się bardzo dobrymi rokowaniami.

Pielęgnacja skóry z łupieżem Giberta - co warto wiedzieć?

Dostrzeżenie na powierzchni skóry zmian, które zostają zaklasyfikowane jako łupież Giberta to powód do wdrożenia szczególnej pielęgnacji skóry. Rekomendowane jest stosowanie emolientów wysokiej jakości. Odpowiadają one za jednoczesne nawilżenie i natłuszczenie skóry, a dodatkowo dbają o zabezpieczenie naturalnej bariery skóry. W tym okresie należy stosować preparaty dedykowane skórze wrażliwej i z problemami. Doskonale sprawdzają się delikatne środki kosmetyczne dedykowane noworodkom i niemowlakom.

Domowe sposoby na łupież różowy Giberta - łagodzenie świądu i dyskomfortu

W walce z łupieżem Giberta sprawdzają się babcine metody zmniejszające uciążliwość objawów. Najczęściej stosowane domowe sposoby na łupież różowy Giberta to przede wszystkim kąpiel w ciepłej wodzie z dodaną mąką ziemniaczaną. Na miejsca, które są podrażnione przez kontakt z ubraniem czy skórą, może być nanoszona mąka ziemniaczana. Nie należy rozdrapywać zmian. Szczególnie należy unikać stosowania preparatów z alkoholem, dlatego odradzane jest stosowanie preparatów odkażających bez przyczyny. W tym okresie należy zadbać o noszenie przewiewnych ubrań i jak najczęstsze wietrzenie zmian skórnych. Łupież Giberta zaniknie samoistnie, jednak w początkowym etapie jest dość uciążliwy i budzi ogromny niepokój u chorego.