Występujące zaburzenia seksualne u kobiet charakteryzują się posiadaniem niewłaściwej reakcji stanowiącej odpowiedź na stymulację seksualną. Jednocześnie mogą oznaczać także spadek popędu płciowego, czyli obniżone libido. Zaburzenia popędu seksualnego mogą przyjmować postać sporadyczną lub trwałą. Brak pociągu seksualnego doprowadza do narastających napięć w związku. Rekomendowany sposób leczenia uzależniony jest od konkretnej przyczyny rozwoju dysfunkcji. Przedstawiamy jakie są i jak leczyć zaburzenia seksualne, które występują najczęściej.
Z tego artykułu dowiesz się:
- czym są zaburzenia seksualne u kobiet,
- co je powoduje,
- jak się objawiają,
- jakie są najczęstsze zaburzenia seksualne,
- jak brak seksu odbija się na samopoczuciu i związku,
- jakie są metody leczenia zaburzeń seksualnych.
Zobacz także artykuł: kreatyna a potencja i libido
Czym są zaburzenia seksualne u kobiet?
Dostrzeżenie występowania zaburzeń seksualnych nierzadko jest powodem do zmartwień wśród kobiet. W przypadku zaburzeń cechujących się długotrwałością i nawracaniem, dochodzi do osłabienia relacji pomiędzy parterami. Zaburzenia seksualne mogą występować w każdym wieku. Zmaga się z nimi bardzo duży odsetek kobiet. W rzeczywistości reakcje seksualne stanowią złożony zbiór współzależności czynników o podłożu fizjologicznym, emocjonalnym, jak również są pokłosiem posiadanych doświadczeń, przekonań, stylu życia jak i posiadanej relacji z partnerem. Występowanie trudności w jakiejkolwiek strefie może rzutować na obniżenie odczuwalnego popędu seksualnego, pobudzenia seksualnego jak i posiadanej satysfakcji z życia intymnego.
Brak pociągu seksualnego, ból podczas stosunku: najczęstsze objawy zaburzeń seksualnych u kobiet
Występujące zaburzenia seksualne mogą mieć zarówno indywidualną przyczynę, jak i przebieg. Zaburzenia seksualne u danej osoby mogą posiadać jedną lub kilka poniższych oznak jednocześnie:
- zaburzenia popędu płciowego - obniżenie poziomu libido,
- zaburzenia popędu seksualnego - charakteryzują się niezmienioną chęcią do zbliżeń seksualnych, jednak kobieta dostrzega trudność lub nie może osiągnąć czy utrzymać pobudzenie seksualne w trakcie stosunku,
- zaburzenia orgazmu - pomimo właściwego poziomu pobudzenia i odpowiedniej stymulacji, kobieta posiada trwałą lub nawracającą trudność z osiąganiem orgazmu,
- bóle podczas aktywności seksualnej - kobieta czuje ból pochwy w środku podczas stosunku lub ból podczas wprowadzania członka do pochwy.
Fizyczne i psychiczne przyczyny zaburzeń seksualnych u kobiet
Zaburzenia seksualne spotykane u kobiet mogą mieć bardzo wiele różnych przyczyn. Najczęściej występują pomiędzy nimi wzajemne powiązania. Posiadane fizyczne zaburzenia seksualne związane z bólem występują najczęściej przy:
- chorobach układu ruchu, np. zapalenie stawów,
- chorobach układu moczowego,
- chorobach jelita grubego,
- przeprowadzonych operacjach ginekologicznych,
- migrenach lub innych bólach głowy,
- przewlekłym bólu towarzyszącym na co dzień,
- chorobach neurologicznych.
Specjaliści wypytują pacjentów o przyjmowane leki (m.in. antydepresyjnych, stosowanych na nadciśnienie, antyhistaminowych, w trakcie chemioterapii). Często mogą powodować zaburzenia pożądania i osłabiać zdolność odczuwania orgazmu.
Psychiczna blokada seksualna jest nad wyraz często spotykana. Powodowana może być przez nieleczone stany lękowe, depresję, a nawet długotrwały stres. Kobiety mogą odczuwać zaburzenia podniecenia z uwagi na strach przed zajściem w ciążę lub trudnościami w macierzyństwie. Ogromny wpływ posiadają także relacje z partnerem. Wszelkie konflikty mogą upośledzić łączącą relację seksualną. Nie bez znaczenia są także uwarunkowania kulturowe i religijne jak i posiadane kompleksy, które tworzą lęk przed nagością czy stosunkiem.
Pochwica - kobiecy problem, który można leczyć
Pochwica jest problemem, który przez długie lata kobiety trzymają w tajemnicy. Wstydzą się posiadanych dolegliwości. Pochwica to dysfunkcja seksualna, nie jest chorobą. Bywa zamiennie określana jako zespół Mariona-Simsa. Jest powiązywana z wystąpieniem menopauzy. Prawdopodobnie posiada podłoże psychogennym. Kobieta odczuwa ból w trakcie stosunku spowodowany przez mimowolny bolesny skurcz mięśni 1/3 zewnętrznej części pochwy. W rezultacie uniemożliwiona bywa penetracja i stosunek seksualny.
Nierzadko pochwica leczenie powinna posiadać wielotorowe. Kobieta powinna skorzystać z pomocy ginekologa, psychologa lub psychiatry bądź seksuologa. Konieczna jest chęć podjęcia terapii i zaakceptowanie rekomendowanych sposób leczenia. Nieocenione jest wsparcie partnera w okresie terapii. Wspólnie można zmienić dietę i oprzeć ją na warzywach i owocach korzystnie oddziałujących na potencję. Dokładny wywiad lekarski pozwala na odnalezienie źródła problemu. Jeżeli są to zaburzone relacje partnerskie, to konieczna może okazać się terapia partnerska. Pomocne okazują się ćwiczenia opierające się na wsuwaniu do pochwy coraz większych przedmiotów, a nawet palców. Kobieta może stosować autopenetrację lub dokonywać tego przy udziale partnera. Za pomocą tych ćwiczeń, może się rozluźnić i zmienić w głowie posiadany obraz współżycia seksualnego. Leczenie pochwicy to proces, niejednokrotnie kluczowy jest udział w kilkunastu wizytach u lekarza lub psychologa.
Dyspareunia - ból podczas wprowadzania członka
Dyspareunia określana jest jako ostra lub nawracająca dolegliwość bólowa, pojawiająca się podczas aktywności seksualnej. Charakteryzuje się bólem w okolicy genitalnej lub miednicy. Może towarzyszyć mu także pieczenie. Ból może być odczuwalny już na etapie próby penetracji, podczas całego stosunku lub w trakcie głębokiej penetracji pochwy przez penisa. Dyspareunia może pojawić się podczas każdego stosunku seksualnego lub przy konkretnej pozycji seksualnej. Bywa, że ma miejsce tylko przy określonym partnerze seksualnym. Przyczyny dyspareunii należy doszukiwać się w czynnikach fizjologicznych, psychicznych lub relacyjnej.
Diagnostykę przeprowadzić może ginekolog lub seksuolog. Konieczne jest przeprowadzenie pogłębionego wywiadu wraz z badaniem fizycznym. Lekarz może zlecić wykonanie dodatkowych badań, np. hormonalnych lub skierować na konsultację u innego specjalisty, np. psychologa. Proces leczenia dyspareunii zależny jest od przyczyny. Jeżeli jest spowodowana przez stany zapalne lub infekcje to leczenie opiera się na właściwej farmakoterapii. Lekarz może zlecić stosowanie preparatów, które znieczulają miejscowo, żeli nawilżających lub leków rozluźniających mięśnie czy też leki na potencję i zwiększone libido. Ponadto nierzadko stosowane są leki przeciwlękowe lub rekomendowana jest fizjoterapia dna macicy. W określanych przypadkach pomocna jest interwencja chirurgiczna.
W sytuacji, gdy dyspareunia spowodowana jest przez czynniki psychologiczne lub relacyjne to pomocny jest udział w terapii prowadzonej przez psychoterapeutę-seksuologa lub w terapii partnerskiej.
Wulwodynia - chroniczny ból miejsc intymnych
Wulwodynia to pojęcie, które obejmuje dolegliwości kobiece, związane z bólem i dyskomfortem w okolicy sromu. Z wulwodynią zmaga się bardzo dużo kobiet, jednak tylko nieliczne posiadają trafną diagnozę. Wulwodynia nie posiada uchwytnej przyczyny i nie towarzyszą jej zmiany skórno-śluzówkowe. Przed wskazaniem, że przyczyną bólu jest wulwodynia powinny być przeprowadzone liczne badania diagnostyczne, aby móc wykluczyć inne przyczyny. Wulwodynia rzutuje nie tylko na jakość życia seksualnego, ale obniża komfort codziennego funkcjonowania.
Część badań naukowych przyczyny wulwodynii upatruje w genetyce, uszkodzeniach nerwów lub zbyt dużej gęstości zakończeń nerwowych, co powoduje zbyt dużą nadwrażliwość w okolicy sromu. Kobiety skarżą się na uczucie palenia i pienia sromu. Najczęściej są to kobiety w wieku okołomenopauzalnym. Posiada zmienny poziom nasilenia. Może pojawiać się nie tylko w trakcie stosunku, ale także podczas wysiłku fizycznego. W okolicy sromu może pojawiać się lekka opuchlizna lub zaczerwienienie. Mogą nasilać się upławy. Najlepsze rezultaty w leczeniu przynosi terapia. Lekarz może zalecić stosowanie estrogenów, lubrykantów lub globulek z kwasem hialuronowym, które nawilżają pochwę. Częstym zaleceniem jest większa aktywność seksualna
Zaburzenia seksualne a zdrowie psychiczne kobiety – jak brak seksu odbija się na samopoczuciu i związku?
Unikanie seksu znacząco obniża poziom samooceny i pewności siebie. W skrajnych przypadkach może doprowadzić nawet do depresji. Aktywność seksualna pozwala na wyzbycie się kompleksów, a nawet umożliwia polubienie swojego ciała. Seks bywa określany jako uczta dla duszy, ponieważ powoduje wydzielanie hormonów szczęścia, co przekłada się na życie codzienne. Brak seksu powoduje szarzenie się cery i przyspiesza pojawianie się zmarszczek, ponieważ regularny seks pozwala usprawnić krążenie i polepsza syntezę kolagenu.
Utrzymanie pobudzenia seksualnego w związku bardzo pozytywnie wpływa na relację. Jednak nie zawsze jest to możliwe i wiele przyczyn pozostaje niezależnych od partnerów. Wśród par, ktre uprawiają seks co najmniej raz w tygodniu dostrzegalne jest pogłębienie relacji na innych płaszczyznach. Niechęć do stosunków seksualnych jednej strony sprawia, że wzrasta napięcie, skutkujące częstszymi konfliktami. Jest to także częsty powód zdrad. W rezultacie nie należy obawiać się szczerych rozmów ze swoim partnerem o posiadanych dolegliwościach, aby posiadał świadomość istnienia problemu.
Jak leczy się zaburzenia i dysfunkcje seksualne u kobiet?
Swoją początkową niechęć do aktywności seksualnej można spróbować samodzielnie zwalczyć przy zastosowaniu specjalnych herbat na libido. Równolegle można stosować suplementy na potencję. Specjalista rozpoznaje zaburzenia seksualne u kobiet zazwyczaj na podstawie przeprowadzonego wywiadu medycznego i zgłoszonych objawów. Choć dla wielu osób tematy związane z seksem nadal pozostają w strefie tabu, to należy się jak najszybciej przełamać. Seksualność nie jest powodem do wstydu, a pozytywnie wpływa także na inne sfery życia prywatnego, m.in. samoakceptację i dobre samopoczucie. Szczere mówienie o swoich problemach pozwoli na szybsze i łatwiejsze dopasowanie terapii, a tym samym zwalczenie posiadanych dolegliwości.
Wywiad medyczny zazwyczaj otwiera furtkę do dalszych badań. W pierwszej kolejności najczęściej wykonywane jest badanie ginekologiczne. Wówczas lekarz ocenia, czy nastąpiły zmiany fizyczne, które mogłyby powodować wystąpienie zaburzeń fizycznych. Ponadto lekarz może zlecić wykonanie badań dodatkowych - obrazowych lub krwi. Nierzadko kieruje po pomoc do innego specjalisty, np. psychoterapeuty, seksuologa.
Niniejszy artykuł nie jest poradą medyczną i ma charakter wyłącznie informacyjny.
