Ins. Lantus Solostar rozt.do wstrz.insulin 100 j.m./ml 5 wstrz.a 3ml

Dawkowanie

Insulina przeznaczona jest do stosowania raz na dobę o dowolnej, ale codziennie tej samej porze. Dawkowanie oraz porę stosowania preparatu należy ustalić indywidualnie dla każdego pacjenta. Lek powinien być stosowany zgodnie z zaleceniami lekarza. U pacjentów z cukrzycą typu 2 lek można stosować również w skojarzeniu z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi. Preparat ten podaje się podskórnie. Nie należy podawać leku dożylnie, ponieważ przedłużone działanie leku zależy od podania go do tkanki podskórnej.

Działanie

Jest to długo działający analog insuliny ludzkiej, który charakteryzuje się słabą rozpuszczalnością w obojętnym pH, natomiast jest całkowicie rozpuszczalny w kwaśnym pH roztworu do wstrzykiwań (pH 4). W wyniku wstrzyknięcia do tkanki podskórnej kwaśny roztwór jest neutralizowany, powstaje mikroprecypitat, z którego uwalniane są w sposób ciągły małe ilości insuliny glargine. Preparat zmniejsza stężenie glukozy krwi poprzez pobudzenie obwodowego zużycia glukozy (głównie przez mięśnie szkieletowe i tkankę tłuszczową) oraz poprzez hamowanie wytwarzania glukozy w wątrobie. Insulina nasila syntezę białek, hamuje lipolizę w komórkach tłuszczowych i hamuje proteolizę białek. Po wstrzyknięciu insuliny glargine raz na dobę, stan równowagi stężeń uzyskuje się po 2-4 dniach od podania pierwszej dawki.

Wskazania

Preparat stosowany jest w leczeniu cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku od 2 lat i starszych.

Działania niepożądane

Bardzo często może wystąpić hipoglikemia. Często występującym działaniem niepożądanym jest lipohipertrofia oraz odczyny w miejscu wstrzyknięcia. Niezbyt często występuje lipoatrofia. Rzadko występują reakcje alergiczne, zaburzenia widzenia, retinopatia, obrzęki. Bardzo rzadko występują zaburzenia smaku i bóle mięśniowe.

Stosowanie innych leków

Należy poinformować lekarza o nadwrażliwości na lek oraz o przyjmowanych lekach, zwłaszcza tych, które mogą nasilać działanie hipoglikemizujące insuliny i tym samym zwiększać możliwość wystąpienia hipoglikemii. Należą do nich m.in. leki hipoglikemizujące, inhibitory ACE, dyzopiramid, fibraty, fluoksetyna, inhibitory MAO, pentoksyfilina, propoksyfen, salicylany i antybiotyki sulfonamidowe. Należy również poinformować lekarza o przyjmowaniu leków, które mogą zmniejszać działanie hipoglikemizujące insuliny, do których należą kortykosteroidy, danazol, diazoksyd, leki moczopędne, glukagon, izoniazyd, estrogeny i progestageny, pochodne fenotiazyny, somatropina, leki sympatykomimetyczne, hormony tarczycy, atypowe leki przeciwpsychotyczne (np. klozapina, olanzapina) i inhibitory proteazy. Leki β-adrenolityczne, klonidyna, sole litu lub alkohol mogą zarówno nasilać, jak również osłabiać działanie hipoglikemizujące insuliny.

Ciąża i karmienie piersią

W przypadku kobiet w ciąży lub karmiących piersią przed zastosowaniem leku należy skonsultować się z lekarzem.