Ins. Gensulin N zaw.do wstrz.insulin 100 j.m./ml 1 fiol.a 10ml

Dawkowanie

Insulinę podajemy indywidualnie, zgodnie z zapotrzebowaniem pacjenta na insulinę. Preparat podaje się we wstrzyknięciach podskórnych w okolicę brzucha, pośladki, udo lub górną część ramienia. Miejsca wstrzyknięć należy zmieniać około raz w miesiącu. Zwykle insulina podawana jest ok. godz. 22, czasem również w drugim wstrzyknięciu rano ok. 8. Przy jej stosowaniu przed snem nie należy spożywać posiłku, jednak czasami tylko przy małym stężeniu glukozy przed snem (celem zapobieganiu nocnego niedocukrzenia) trzeba spożyć drobną przekąskę.

Działanie

Lek zawiera insulinę ludzką izofanową o pośrednim czasie działania, która otrzymywana jest metodą rekombinacji DNA bakterii E. coli. Insulina ta nie tylko zmniejsza stężenie glukozy we krwi, ale również ma działanie anaboliczne i antykataboliczne. W tkance mięśniowej powoduje nasilenie syntezy glikogenu, kwasów tłuszczowych, glicerolu i białek, zwiększenie wychwytu aminokwasów z jednoczesnym zmniejszeniem intensywności procesów glikogenolizy, glukoneogenezy, ketogenezy, lipolizy, katabolizmu białek i zużycia aminokwasów.

Wskazania

Preparat stosowany jest w leczeniu cukrzycy:

- u osób, które wymagają stosowania insuliny w celu utrzymania prawidłowego metabolizmu glukozy

- u kobiet w ciąży.

Działania niepożądane

Często występującym działaniem niepożądanym jest hipoglikemia, a także miejscowa reakcja alergiczna, tj. rumień, obrzęk, swędzenie. Niezbyt często występuje lipodystrofia w miejscu iniekcji. Bardzo rzadko występują ogólnoustrojowe objawy nadwrażliwości takie jak wysypka na całym ciele, duszność, świszczący oddech, zmniejszenie ciśnienia tętniczego, przyspieszone tętno, pocenie.

Stosowanie innych leków

Należy poinformować lekarz o nadwrażliwości na insulinę ludzką lub pozostałe składniki preparatu oraz o niedocukrzeniu, chorobach nerek, zaburzeniach czynności przysadki mózgowej, nadnerczy lub tarczycy. Lekarz powinien również wiedzieć o przyjmowanych przez pacjenta lekach, zwłaszcza jeżeli są to: doustne leki przeciwcukrzycowe, inhibitory momoaminooksydazy MAO, nieselektywne leki blokujące receptory beta adrenergiczne, inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę, salicylany, steroidy anaboliczne, sulfonamidy, ponieważ mogą one zmniejszać zapotrzebowanie na insulinę. Natomiast przyjmowanie doustnych leków antykoncepcyjnych, tiazydów, glikokortykosteroidów, hormonów tarczycy czy symaptykomimetyków może prowadzić do zmniejszenia zapotrzebowania na insulinę. Należy pamiętać, że leki blokujące receptory beta-adrenergiczne mogą maskować objawy hipoglikemii.