Digoxin tabl. 0,1 mg 30 tabl.

Skład

1 tabletka zawiera 100 µg digoksyny. Preparat zawiera także laktozę.

Wskazania

Lek stosowany jest w leczeniu

- migotania przedsionków z szybką czynnością komór

- zaawansowanej niewydolności serca w stopniu odpowiadającym II, III i IV klasie wg czynnościowego podziału NYHA.

Działanie

Digixin to glikozyd, który został wyizolowany z naparstnicy wełnistej. Działa przede wszystkim na mięsień serca, ale także na mięśnie gładkie i szkieletowe, ośrodki nerwu błędnego i kanaliki nerkowe. Zwiększa siłę i szybkość skracania się włókien kurczliwych. Dzięki dodatniemu działaniu inotropowemu i tonotropowemu zwiększa siłę skurczów mięśnia sercowego u pacjentów ze skurczową niewydolnością serca. Natomiast w wyniku ujemnego działania dromotropowego zmniejsza liczbę skurczów komór serca w migotaniu lub trzepotaniu przedsionków. Digoksyna jest również skutecznym lekiem w trzepotaniu przedsionków. Pobudzenie nerwu błędnego powoduje skrócenie okresu refrakcji przedsionków i zmianę trzepotania w migotanie; łatwiej osiąga się zwolnienie czynności komór serca w czasie migotania niż trzepotania przedsionków. Pod wpływem digoksyny napadowy częstoskurcz przedsionkowy ustępuje w następstwie wzrostu skurczowego ciśnienia tętniczego i odruchowego pobudzenia nerwu błędnego. Lek ten wywołuje także działanie moczopędne. Z białkami osocza wiąże się 20–30% dawki leku. Digoksyna przenika przez barierę krew–mózg i kumuluje się w ośrodkowym układzie nerwowym człowieka w stężeniach większych lub zbliżonych do tych, jakie stwierdzono w mięśniach szkieletowych, średnio około 32 ng/g mokrej tkanki kresomózgowia. U osób z prawidłową czynnością nerek około 72–82% digoksyny w postaci nie zmienionej wydalane jest z moczem. U pacjentów z wydolnymi nerkami biologiczny okres półtrwania digoksyny wynosi 24–48 h.

Dawkowanie

Dawkowanie leku należy ustalać indywidualnie, w zależności od wskazania, masy ciała, wieku, stężenia elektrolitów we krwi i wydolności nerek. W przypadku osób dorosłych leczenie digoksyną rozpoczyna się od dawki nasycającej. W nasycaniu szybkim dawka początkowa wynosi 500 - 750 μg. Następnie podaje się 125 - 375 μg co 6–8 h, do sumarycznej dawki nasycającej 750 - 1500 μg podanej w czasie pierwszej doby. W zależności od masy ciała dawka nasycająca wynosi 10 - 15 μg/kg mc./dobę podawane w 2–3 dawkach, co 6–8 h. W nasycaniu powolnym podaje się 250 - 750 μg na dobę, co u pacjentów z prawidłową czynnością nerek doprowadza w czasie 6–7 dni do stężenia stacjonarnego leku. Zwykle stosowana dawka podtrzymująca wynosi 250 μg raz lub dwa razy na dobę.

U pacjentów przed 60 rż., z prawidłową czynnością nerek, dawka podtrzymująca, zapewniająca terapeutyczne stężenie leku w surowicy wynosi zwykle 375 μg. Natomiast u chorych od 60 do 80 rż. – 250 μg digoksyny na dobę. 

W przypadku dzieci dawkę dobową ustala się w zależności od masy ciała oraz wieku i podaje się w 3–4 dawkach podzielonych. Niemowlęta i dzieci do 2 lat: dawka nasycająca - 20-35 µg/kg mc. na dobę w dawkach podzielonych; dawka podtrzymująca 5-9 µg/kg mc. (25%-35% dawki nasycającej). Dzieci 2-12 lat: dawka nasycająca - 10-15 µg/kg mc. na dobę w dawkach podzielonych, dawka podtrzymująca 3-5 µg/kg mc. 

Pacjenci z niewydolnością nerek: poziom kreatyniny 50-59 ml/min: dawka podtrzymująca 188-375 µg na dobę, 20-49 ml/min - 125-250 µg na dobę; <20 ml/min - 125 µg na dobę lub co 48 h.

Lek najlepiej jest stosować przed posiłkami. Jeśli jednak podawanie leku na czczo powoduje ból brzucha, to można go zażywać w trakcie posiłku, ale wówczas należy unikać przyjmowania pokarmów bogatych w błonnik (chleb razowy, otręby), gdyż mogą one zmniejszyć wchłanianie.

Przeciwwskazania

Nie należy stosować tabletek w przypadku:

- nadwrażliwości na digoksynę, inne glikozydy nasercowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą

- pacjentów z arytmią spowodowaną zatruciem glikozydami nasercowymi

- częstoskurczu komorowego i migotanie komór

- kardiomiopatii przerostowej

- idiopatycznego przerostowego zwężenie podzastawkowego aorty

- wczesnej fazy zawału serca

- ostrej fazy zapalenia mięśnia sercowego

- zespołu chorej zatoki

- zespołu przedwczesnego pobudzenia komór (Zespół Wolffa–Parkinsona–White'a).

Działania niepożądane:

Często: zaburzenia OUN, arytmia, zaburzenia przewodzenia, rytm bliźniaczy serca-bigeminia, potrójne tętno, wydłużenie odcinka PR, bradykardia zatokowa; nudności, wymioty, biegunka; wysypka skórna z pokrzywką o płonicowatym charakterze, zawroty głowy, zaburzenia widzenia.

Niezbyt często: depresja

Bardzo rzadko: ból głowy; tachyarytmia nadkomorowa, tachykardia przedsionkowa, częstoskurcz węzłowy, tachykardia przedsionkowo-komorowa, arytmia komorowa, przedwczesne pobudzenie komorowe, obniżenie odcinka ST, niedokrwienie jelit, martwica jelit; ginekomastia, uczucie zmęczenia, złe samopoczucie, osłabienie, rombocytopenia, jadłowstręt; psychoza, apatia, dezorientacja, zmieszanie.

Jednoczesne stosowanie z lekami moczopędnymi może spowodować spadek ciśnienia tętniczego, zmniejszenie pojemności minutowej serca, wzrost całkowitego obwodowego oporu naczyniowego, nasilenie arytmii.

Ze względu na zawartość laktozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typuLapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy–galaktozy.

Preparat może być stosowany w ciąży jedynie w przypadkach, gdy korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. 

To jest lek. Dla bezpieczeństwa stosuj go zgodnie z ulotką dołączoną do opakowania. Zwróć uwagę na przeciwwskazania. W przypadku wątpliwości skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.